ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՔԸ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՀԱՐԿԱՅԻՆ ՕՐԵՆՍԳՐՔՈՒՄ ԼՐԱՑՈՒՄՆԵՐ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ

Չհարկել արտասահմանում աշխատանքային կամ քաղիրավական պայմանագրով եկամուտ ստացող ՀՀ ռեզիդենտներին հետևյալ հիմնավորմամբ՝ ՀՀ քաղաքացիները կհայտնվեն թրաֆիքինգի և ոչ լեգալ աշխատանքային գործունեություն ծավալելու ռիսկի տակ՝ իր բոլոր բացասական և անկանխատեսելի հետևանքներով։ Առանց այն էլ դրսում աշխատողների իրավական պաշտպանվածության վիճակը գրեթե զրոյական մակարդակի է։ Չեն կնքի աշխատանքային պայմանագիր և գործատուն պարզապես չի վճարի ոչինչ։

Չհարկել արտասահմանում աշխատանքային կամ քաղիրավական պայմանագրով եկամուտ ստացող ՀՀ ռեզիդենտներին հետևյալ հիմնավորմամբ՝ ՌԴ-ում վճարվող եկամտային հարկը (13% կամ 30%) դա նույն ՀՀ եկամտահարկը չէ (20%): ՀՀ եկամտահարկում ներառված են սոցիալական հարկեր, այն միասնական եկամտահարկ է, իսկ ՌԴ եկամտահարկը "զուտ եկամտահարկ է"։ ՌԴ-ում բացի 13% եկամտահարկից աշխատողից պահվում է մոտ 30% սոցիալական հարկ (фонд ОМС, пенсионный фонд), հետևաբար միասնական եկամտային հարկի կարգով դիտարկելու դեպքում ՌԴ-ում աշխատող ՀՀ ռեզիդենտը իրականում վճարում է 43% ՀՀ եկամտահարկին համաբնույթ միասնական եկամտահարկ։ Այսինքն՝ կրկնակի հարկում է առաջանում հարկի բնույթային առումով։

Չհարկել արտասահմանում աշխատանքային կամ քաղիրավական պայմանագրով եկամուտ ստացող ՀՀ ռեզիդենտներին հետևյալ հիմնավորմամբ՝ օրենքը կիրառելի է միայն ԱՊՀ-ում աշխատող ՀՀ ռեզիդենտների հանդեպ։ Այսպիսով՝ ստեղծվում է սոցիալական անհավասարություն՝ Գերմանիայում կամ Իտալիայում եկամուտ ստացող ռեզիդենտը չի հարկվի, որովհետև պետությունը չի իմանա նրա եկամուտները և հարկման բազան, իսկ ԱՊՀ-ում աշխատողինը՝ կիմանա։ Օրենքը հավասար է բոլորի համար և պետք է կիրառելիությունը նույնպես ապահովվի նույն կարգով։ Եթե օրենքի կիրառելիությունը լինելու է սուբյեկտիվ զանգվածի համար, իսկ մյուս զանգվածի համար կիրառելի չէ, ապա օրենքը հակասում է ՀՀ սահմանդրությանը։