«ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԴԱՏԱՎԱՐՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՍԳՐՔՈՒՄ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ԵՎ ԼՐԱՑՈՒՄՆԵՐ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ» ԵՎ «ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԻՐԱՎԱԽԱԽՏՈՒՄՆԵՐԻ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՍԳՐՔՈՒՄ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ ԵՎ ԼՐԱՑՈՒՄՆԵՐ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ» ՕՐԵՆՔՆԵՐԻ ՆԱԽԱԳԾԵՐ

Նախագծի 5-րդ հոդվածն առաջարկվում է հանել։ Ըստ վարչական մարմինների՝ վերջիններս միշտ և միայն Հանրային շահից ելնելով են ոտնահարում վարչարարության հասցեատերերի իրավունքները, իսկ երբ այդ կապակցությամբ դատական վեճ է հարուցվում՝ <հանրային շահ> եզրույթն ունիվերսալ պատասխան է։ Այլ կերպ ասած՝ <հանրային շահ> եզրույթը պրակտիկորեն համարժեք է <պետության շահ> և/կամ <վարչական մարմնի շահ> եզրույթին, որով էլ տվյալ հոդվածով դատարանին պարտադրվելու է առաջնորդվել անգամ այն դեպքում, երբ ակնհայտ է լինում ապահովման միջոց չձեռնարկելու հետևանքով հայցվորին պատճառվելիք զգալի վնասը կամ իրավունքի պաշտպանության իմաստազրկումը։

Նախագծի 15-րդ հոդվածն առաջարկվում է հանել՝ այն ըստ էության հնարավորություն է տալիս վերաքննիչ դատարանին առանց հիմնավոր պատճառաբանության ուղղակի անտեսել /քննության չառնել/ վերաքննիչ բողոքով բարձրացված հիմքերը կամ դրանցից որևէ մեկը, ինչը խաթարում է արդարադատության բուն էությունը։

Նախագծի 5-րդ հոդվածը առաջարկվում է հանել։ Վարչական դատարանը ապահովման միջոց կիրառելու միջնորդություն քննարկելիս առանց դրա էլ գնահատում է ապահովման միջոցի կիրառման համաչափությունը և պիտանիությունը։ Իսկ այս կետով ուղղակի նպատակ է հետապնդվում սահամափակել դատարանի իրավաչափ հայեցողությունը այսպես կոչված <Հանրային շահ> մանտրայով, որով վարչական մարմինները սովորաբար արդարացնում են իրենց բոլոր գործողություններն ու անգործությունը։ Վարչական դատարանը վարչական մարմին չէ, ոչ էլ հանրային շահերի պաշտպան։